Silencios e tempos morto propios dun mundo desencantado.
Introspecións molestas na nosa propia cultura, da anguria que corroe a alma.
Un retrato da soidade e a incomunicación, do enigma agochado nun mundo desolado.
Un tratamento diferente da realidade. Estilización do enredo, das personaxes, do dialogo como elementos chocantes do ilóxico.
O absurdo co obxectivo de reproducir directamente o desatino e a falta de solucións en que se sume a nosa existencia.
Fran Núñez
.
1 comentario:
Qué poético es este Fran.
A verdade é incríble como as teorías do absurdo casan tan ben coa ideosincrasia galega. como mínimo será un descubrimento interesante que quede de herencia a través da curta.
Publicar un comentario